Kiedy miałem kilka lat poprosiłem mojego wspaniałego dziadka Jana, żeby narysował mi coś fajnego. Dziadek wziął kartonik, po czym w niezwykły i magiczny sposób narysował pięknego kota. Jak ja się wtedy nie mogłem nadziwić! – jak on to robi – bo to było niepojęte dla takiego małego brzdąca jak ja. Z wypiekami na twarzy próbowałem odtworzyć arcydzieło dziadka i jak nietrudno się domyślić – efekt był daleki od ideału. Jakiś czas później w szkole średniej, gdy nauka była jakąś dziwną abstrakcją, dla zabicia czasu bazgroliłem czasem w zeszytach jakieś mroczne stwory. Udało mi się nawet narysować kilka prac w dużym formacie, jednak krótka to była przygoda. I tak moja pasja trwała w letargu. Czekała aż do 2012 roku, kiedy to moja żona kolejny raz próbowała mnie zmotywować do otwarcia artystycznej duszy i wręczyła mi w prezencie cały zestaw do malowania, mówiąc: mężu, może byś tak coś namalował? Przecież zawsze chciałem, tylko wciąż były inne rzeczy. Pewnego jednak zimowego wieczoru – kiedy stwierdziłem – no dobrze, to dziś jest ten dzień, zabrałem się do dzieła. Nie wiedziałem, czy coś konkretnego z tego będzie. Czy się udało? Oceńcie Państwo sami. Malowanie prezentowanych prac było dla mnie i radością, i przeżyciem, przypomniało mi czas, gdy byłem małym chłopcem malującym przed laty dziadkowego kota…